HISTORIA

Ogólna administracja cmentarzy zaczęła rozwijać się w okresie od 1885 do 1905 roku. Pierwszą osobą stojącą na czele cmentarza katolickiego był John Murphy, superintendent (nadzorca) Cmentarza Calvary. W miarę jak poszczególne grupy cmentarzy zaczęły otwierać dodatkowe lokalizacje, stwierdzono potrzebę ogólnej koordynacji takich działań, zamiast prowadzenia szeregu niepołączonych, osobnych cmentarzy. Wyłoniły się trzy duże grupy cmentarzy. Niemieckie cmentarze katolickie, polskie cmentarze katolickie i tak zwane cmentarze diecezjalne, w których chowano katolików z innych krajów. Cmentarze niemieckie były nadzorowane przez rektora sierocińca Angel Guardian, a szczególnie wybitną posługą zasłużył się ksiądz George Eisenbacher. Rozpoczął on działalność na początku XX wieku i zarządzał sprawami cmentarzy przez pięćdziesiąt lat. Jego następcą był biskup pomocniczy Raymond Hillinger, a później biskup Leo Diebold. Polskie cmentarze były zarządzane przez radę złożoną z duszpasterzy polskich parafii, z których jeden występował w roli „dyrektora zarządzającego” cmentarzy. Z tej roli znakomicie wywiązywało się w ciągu 50 lat czterech księży: Ojciec Adalbert Furman, Ojciec Thomas Bona, Ojciec John Zelezinski, oraz Ojciec Edward Plawinski. W tym samym czasie cmentarze diecezjalne również utworzyły stanowisko kierownicze, które pełnił Daniel Kinsella aż do śmierci w roku 1919, a jego następca - aż do powołania pierwszego dyrektora cmentarzy archidiecezji w roku 1931.

W ciągu pierwszych 75 lat administracji cmentarzy, poza wprowadzeniem niezbędnych przepisów eklezjastycznych, działanie i zarządzanie cmentarzy nie miało ściśle określonych przepisów. Cmentarze zachowały różne środki kontroli poprzez akty nadania i zezwolenia na użytkowanie, ale zasadniczo ograniczyły się do realizacji herkulesowego zadania nadążania za gwałtownym przyrostem populacji i zapotrzebowaniem na pogrzeby w czasie, kiedy dostępna była tylko praca rąk ludzkich i zwierząt. Biorąc pod uwagę ograniczenia operacyjne, liczba dokonywanych pochówków była niemal niewiarygodna. Podczas wielkiej epidemii grypy po I wojnie światowej zdarzało się, że na samym Cmentarzu Mt. Carmel grzebano 75 osób dziennie. W tych okolicznościach opiekę nad grobami pozostawiano często poszczególnym rodzinom, a kwestia tablic nagrobnych i pielęgnacji zieleni zależała zwykle od uznania posiadacza prawa do miejsca na cmentarzu. Ogromna rozmaitość pomników przyczyniała się do malowniczości cmentarzy, ale kontrola była minimalna, a jej niedostatek był najbardziej odczuwalny w dziedzinie konserwacji. Pierwsze skoordynowane wysiłki na rzecz planowej konserwacji objęły ustanowienie dorocznej opłaty pielęgnacyjnej. Zgodnie z tymi ustaleniami cmentarze miały wykonywać pewne prace konserwacyjne na wykupionych działkach. W tych czasach groby były nabywane bez żadnych postanowień odnośnie opieki. Oczekiwało się, że będzie się tym zajmować rodzina lub osoby zatrudnione do tego celu przez rodzinę. Koncepcja dorocznej opieki w pewien sposób zmniejszyła problem konserwacji, ale objęła tylko pewne części cmentarzy. W późniejszych latach oczywista stała się konieczność zorganizowania programu opieki nad cmentarzami i wprowadzenie starannego zarządzania finansowego funduszami na taką opiekę.

Brak kolejnych pokoleń lub przeprowadzki w odległe strony spowodowały pewne problemy, ale na ogół istniała zaskakująca ciągłość więzów rodzinnych i korzystania przez rodziny z tych samych działek przez długie lata. Na przykład sto lat po założeniu Cmentarza St. Boniface, jedna trzecia pochówków wciąż była dokonywana na działkach będących w posiadaniu rodzin, które zakupiły je w ciągu pierwszych dwudziestu lat istnienia cmentarza, i proporcje na prawie wszystkich starszych cmentarzach wyglądały podobnie.

Lata Wielkiego Kryzysu i II wojny światowej wpłynęły na prowadzenie cmentarzy tak samo, jak na wszystkie inne dziedziny życia. Ograniczenia wynikające z sytuacji ekonomicznej spowodowały ograniczenie postępów na cmentarzach do podstawowych prac i minimalnego rozwoju. W tych latach na ogół powolnych zmian, miały miejsce dwa istotne wydarzenia. Mianowano pierwszego dyrektora cmentarzy w archidiecezji, który miał bezpośrednią władzę nadzorczą nad tak zwanymi cmentarzami diecezjalnymi, oraz władzę nadzorczą w kwestii ogólnych zasad obowiązujących na wszystkich cmentarzach katolickich. Na stanowisko to kardynał Mundelein mianował księdza Samuela Lucey, który sprawował je w latach 1931 do 1934. W roku 1943 pracownicy cmentarzy zrzeszyli się w Międzynarodowym Związku Zawodowym Pracowników Usług, stając się pierwszymi pracownikami cmentarzy reprezentowanymi przez związek zawodowy.

Najbardziej dramatyczne zmiany w zarządzaniu cmentarzami i ich działaniu miały miejsce po II wojnie światowej. Głównym architektem tych zmian był ksiądz William Casey, który został dyrektorem cmentarzy archidiecezji w roku 1934 i pozostał na tym stanowisku do śmierci w roku 1951. Rozmiar i zakres cmentarzy rozrósł się tak bardzo, że ojciec Casey zdecydował, że musi temu towarzyszyć jednoczesny proporcjonalny rozwój profesjonalnego zarządzania cmentarzami. Za zgodą kardynała Stritcha, ksiądz Casey zatrudnił pierwszego dyrektora zarządzającego cmentarzy katolickich, George’a J. Klupara, który pozostał na tym stanowisku aż do emerytury w roku 1963.

Pod zarządem ojca Casey’ego i jego następcy, księdza Francisa McElligotta, miały miejsce zasadnicze zmiany. Centralne biuro cmentarzy rozrosły się i zaczęło zapewniać usługi ogólnego zarządzania, kierować sprawami finansowymi, inżynieryjnymi, sprzedaży i personalnymi. Miała też miejsce szybka mechanizacja cmentarzy. W tym okresie prawie trzy miliony dolarów zainwestowano w sprzęt, a czynności konserwacji i pochówku zostały usprawnione, co znacznie zmniejszyło koszty robocizny. To z kolei umożliwiało utrzymywanie cen na niewygórowanych poziomach. Ręczne kopanie grobów praktycznie zniknęło w latach 50. XX wieku, a liczba pracowników cmentarzy spadła o połowę.

Ponadto doszło do rozszerzenia cmentarzy archidiecezjalnych i objęcia ich nadzorem wielu cmentarzy parafialnych. Począwszy od Cmentarza St. Benedict w roku 1953, w ciągu następnych dwudziestu pięciu lat ponad dwadzieścia takich cmentarzy przyłączyło się do cmentarzy archidiecezji. Za każdym razem odbyło się to z inicjatywy poszczególnych parafii i na ogół było powodowane ogromnym rozwojem przedmieść w okresie powojennym, co przekształcało parafie wiejskich w przedmiejskie i wiązało się z większymi obowiązkami w zakresie zapewnienia placówek parafialnych, szkół i programów. Każdy cmentarz parafialny pod nadzorem archidiecezji posiada ten sam zestaw opłat oraz usług, co większe cmentarze i każdemu przydzielono nadzór ze strony cmentarza "macierzystego".

Cmentarze Katolickie Chicago odegrały również istotną rolę w ustanowieniu Krajowej Konferencji Cmentarzy Katolickich w roku 1949. Ojciec Casey był pierwszym prezydentem tej organizacji, jak również gospodarzem jej początkowej konwencji. Miejsce na krajowe biura konferencji zapewniono w Hillside, Illinois na Cmentarzu i Mauzoleach Queen of Heaven.

W roku 1965 zjednoczyły się różne grupy cmentarzy katolickich, co było istotne, ponieważ umożliwiło jednolite planowanie, unikanie powielania różnych działań i ułatwiło wprowadzenie jednolitych i powszechnie stosowanych zestawów cen, opłat, zasad działania oraz przepisów na wszystkich cmentarzach katolickich Chicago. Tym połączeniem kierował kardynał Meyer, mając na względzie zarówno względy praktyczne takiego kroku, jak również trudność związana z odpowiedzialnością za wszystkie kwestie wpływające na cmentarze bez możliwości skutecznej, jednolitej kontroli nad nimi.

Po śmierci kardynała Meyera wysiłki konsolidacyjne przejął kardynał Cody. Kardynał potwierdził mianowanie Johna Philbina na dyrektora wykonawczego połączonych operacji. John Philbin pozostał na tym stanowisku do końca lipca 1983 roku, kiedy przyjął on stanowisko dyrektora usług finansowych archidiecezji Chicago.

Jego następca, Donald A. Massaro, został mianowany na dyrektora zarządzającego w styczniu 1984 roku przez Wielebnego Patricka J. Pollarda, który został nowym dyrektorem cmentarzy archidiecezji po przejściu McElligottsa na emeryturę. W roku 2001 na stanowisko dyrektora wykonawczego Cmentarzy Katolickich Francis Cardinal George mianował Romana Szabelskiego.