CHRZEŚCIJAŃSKI POGRZEB

Czuwanie przy zmarłych to naprawdę czas na śmiech, łzy, wspomnienia i modlitwę. Jest to czas weselenia się wszystkim, czym zmarły był i pozostaje. Może być to czas prawdziwego ukojenia wszystkich cierpiących.

Czuwanie przy zmarłych to pierwszy sposób, w jaki Kościół umieszcza uczucia żałobników i w kontekście naszej wiary. Modlitwa z czytaniem fragmentów Pisma Świętego nawiązujących do życia zmarłego, kazanie pełne otuchy i nadziei, wstawiennictwa przemawiające do wiary zgromadzonych wokół zmarłego i modlitwy wybrane z bogatych źródeł obrządku chrześcijańskich pogrzebów mogą w wielkim stopniu przygotować zebranych do przyjęcia chrześcijańskiego ducha liturgii pogrzebowej. Częścią czuwania może być również różaniec lub inne modlitwy do Najświętszej Marii Panny.

Podczas czuwania w odpowiednich momentach wygłaszane są laudacje (mowy pochwalne). Choć naturalne jest pragnienie powiedzenia czegoś dobrego o osobie, która od nas odeszła, musimy zawsze pamiętać, że w kontekście modlitwy musimy dziękować i chwalić dzieła Łaski Boskiej w życiu zmarłego. Laudacje w kontekście modlitwy muszą być czymś więcej niż hołdem złożonym dobrym cechom zmarłego. Muszą obejmować odniesienie do tego, co Bóg uczynił dla zmarłego, a za jego pośrednictwem dla nas samych. Księża i duszpasterze w parafiach oferujący pomoc w żałobie gotowi są pomagać rodzinom w wyborze czytania z Pisma oraz muzyki na czuwanie przy zmarłych i liturgie pogrzebowe.

Liturgia pogrzebowa (msza) jest naszym wielkim podziękowaniem Bogu, który nas stworzył, umarł za nas i wzywa każdego z nas z powrotem do siebie. Na tym etapie uwaga przesuwa się nieco ze zmarłego na zbawcze dzieło Boga dokonane poprzez Jezusa Chrystusa. Msza, szczególnie w godzinie śmierci, jest prawdziwie wyjątkowym momentem, momentem świętym, momentem dla Boga.

Udział w liturgii pogrzebowej podczas mszy w kościołach parafialnych jest typowym sposobem, w którym większość katolików doświadcza obrządku chrześcijańskich pogrzebów. Eucharystia czeka na nasz udział w niebiańskiej uczcie, w której łączymy się z Jezusem, świętymi oraz tymi, którzy dzielą z nimi życie wieczne. Jezus powiedział „Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne”. (Jan 6:54) Eucharystia jest prawdziwie centralnym punktem pogrzebu katolickiego. Jej skuteczność wzrasta, kiedy rodzina uczestniczy w niej w odpowiedni sposób: przykrywając trumnę całunem, wybierając czytania z Pisma Świętego, służąc jako lektorzy lub ministranci nadzwyczajni, śpiewając odpowiedzi i hymny, a co najważniejsze, przyjmując Komunię Świętą.

Homilia pogrzebowa jest ogromnie ważną częścią liturgii pogrzebu. Kazanie to może wygłosić tylko ksiądz lub diakon, gdyż kazania pogrzebowe stanowią część obrządku sakramentalnego Eucharystii. Kazanie mówi o tajemnicy śmierci i zmartwychwstania Chrystusa i nadaje głębsze znaczenie doświadczeniu śmierci i umierania. Kazanie wygłaszane jest w kontekście mszy pogrzebowej oferowanej za wybaczenie grzechów i zbawienie duszy wiernego, który odszedł.

Ostatnim etapem - ostatnim konkretnym czynem, który możemy dokonać na rzecz naszych najbliższych na tym świecie - jest pochówek ciała w ziemi lub krypcie. Śmierć nie rozrywa relacji, więzi i „komunii”, którą tworzymy pomiędzy sobą w wierze. Spoczywanie w uświęconym miejscu z naszymi braćmi i siostrami jest wielkim potwierdzeniem tej wiary.

Rytuał pochówku to końcowa liturgia obrzędu chrześcijańskich pogrzebów. Jak w wypadku czuwania przy zmarłym, obrządek pochówku obejmuje czytanie z Pisma Świętego, kilka słów nadziei wygłoszonej przez osobę prowadzącą, wstawiennictwo i modlitwy.

Cmentarz katolicki to uświęcone miejsce, w który, czcimy i okazujemy szacunek zmarłym. Jest pomnikiem wszystkich, którzy tam spoczywają. Jest miejscem świętym, gdzie katolicy przybywają, aby wyrazić swoją żałobę i nadzieję na zmartwychwstanie najbliższych, którzy odeszli przed nimi. Jest to ziemia poświęcona, godna tych, których ciało było świątynią Ducha Świętego na ziemi, a teraz oczekuje na powstanie ze zmarłych.

Obecność przedstawiciela Kościoła w tej końcowej chwili jest wielkim źródłem pociechy dla tych, którzy muszą kontynuować podróż przez życie bez swoich ukochanych. Choć czasem ksiądz nie niebyć w stanie poprowadzić pochówku, diakon lub odpowiednio przeszkolony duszpasterz może reprezentować Kościół w tym ostatnim momencie.